Yalnızlığın Tek Ayak Üstünde Durduğu Zaman

[ıhLamur]

Bazen tek ayak üstünde durur umutlar
Belki tutunacak bir dal arar, bulamaz; hüsranla yağar bulutlar

Nefret duygusundan arınmış, kopartılmış bir gül gibi temizdir yüzü
İşte onun duruşunda var bir gizem, yalan olmaz hakikidir hüznü

Acılarda pişmiş bir yürek gibi olgundur bakışları
Keder ile sıralanmış kelimelerin saflanmış nakışları

Belki muhtacım, çaresizim; bir elden, bir koldan acizim
Eşrefi mahlukattır adım, işte yaradan katında nacizim

Her seye ragmen gecelerde sensizliği yordum
Olmayan sabahlara hep hüsranı sordum

Bitmeyen duamdan, el açıp seni dilendim
Gel gitme diye diye seni istedim

Yalnızlığın tek ayak üstünde durdugu zaman